“Wij weten waar we het voor doen…”
Deze uitspraak motiveert ons vaak om ons helemaal in te zetten voor onze kinderen, om ondanks de enorme druk van de maatschappij door te gaan, om ook soms bijna boven ons vermogen of ondanks vermoeidheid door te werken. Onze kinderen zijn onze inzet immers waard!
Als wij ons dan zo inzetten, koesteren we daarmee niet ook bepaalde verwachtingen? Verwachten we niet in ruil hiervoor een vredig gezinsleven, gelukkige kinderen, maar ook een soort beloning door goede rapporten of dat onze kinderen uitblinken in sport of muziek? Verwachten wij niet dat onze tieners zien wat we allemaal voor hen doen? En het wekelijks bezoekje van onze volwassen kinderen is toch vanzelfsprekend! Als wij dit bereikt hebben, is het toch allemaal de moeite waard geweest!
Maar wat als wij niet krijgen wat we verwachten? Als de kinderen deze plaats niet innemen? Als ze ons niet teruggeven wat wij als ouders denken nodig hebben?
Ouders kunnen teleurgesteld en gefrustreerd geraken. Teleurstellingen ontstaan door de kloof tussen verwachtingen en de realiteit. Om teleurstelling te voorkomen, zou men dus aan twee kanten kunnen werken: aan de realiteit (door bv. de inzet van de kinderen te verhogen) of de eigen verwachtingen verminderen. Aangezien iedereen alleen maar aan zichzelf kan werken, is dus het tweede nodig indien wij minder teleurgesteld willen worden: de verwachtingen verminderen. Hoe kan je dat doen?
- Zoek je geluk in het leven met en voor God en niet bij je kinderen.
- Laat je niet verleiden om de prestatiedruk van de maatschappij over te nemen in je gezin.
- God heeft een andere maatstaf dan de wereld. Hij maakt ons waardevol, onafhankelijk van het kunnen, het geld of de prestaties. Dit geldt ook voor onze kinderen.
Op deze manier zullen de verwachtingen plaats maken voor dankbaarheid voor wat God je gegeven heeft.